Odwrocony mezczyna spogladajacy na pejzaz za szyba, zgieta dłoń zasłaniająca profil twarzy kobiety, widok pleców kobiety to metafory „niewidzialnego”. Nie wiemy, kim są ci ludzie, nie ujawniają swojej tożsamości, a nawet ukrywają swoje oczy. Pokazują siebie w mniej lub bardziej urokliwych sytuacjach! Chcieliby się pokazać, ale nie wszystko chcą ujawnić. Może nawet chcą coś ukryć? Czy zasłaniają oczy, bo oczy to zwierciadło duszy? Co chcieliby skryć przed światem zewnętrznym? Czy kieruje nimi lęk przed obnażeniem swego wnętrza? Dlaczego pojawia się strach przed ujawnieniem „niewidzialnego”? Czy fotografia, jako utrwalenie chwili, emocji, sytuacji jest dla nich niebezpiecznym doświadczeniem, bo mogłaby coś odkryć?